Αναμφισβήτητα οι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις ψύλλων που συναντάμε σήμερα είναι αυτές του σκύλου Ctenocephalides canis όπως και της γάτας Ctenocephalides felis.  Και η αλήθεια είναι ότι ο ψύλλος αποτελεί ένα παράσιτο με το οποίο αρκετός κόσμος είχε και έχει κάποια δυσάρεστη εμπειρία μια ή περισσότερες φορές στη δουλεία ή και το σπίτι.

Οι εμπειρίες αυτές αφορούν τα συγκεκριμένα  κοινωνικά κατοικίδια που βρέθηκαν σε κάποιο σημείο εξωτερικά στο οποίο υπήρχε πληθώρα ψύλλων, και στη συνέχεια τα μετέφεραν μέσα στο χώρο μας με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αυτό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι τα συγκεκριμένα είδη δύσκολα προκαλούν κάποια μόλυνση με το τσίμπημά τους στο άνθρωπο. Υπάρχουν βέβαια τεκμηριωμένα επιστημονικώς δείγματα μετάδοσης κεστοειδών σκωλήκων σε εμάς αλλά το πιο επικίνδυνο είδος είναι αυτό των αρουραίων Xenopsylla cheopis (πανούκλα).

Οι ψύλλοι του σκύλου και της γάτας μπορούν να υπάρξουν και σε διαφορετικούς ξενιστές  από τους παραπάνω αλλά τότε τα αυγά που παράγουν δεν επιβιώνουν. Αποτελούν εκτοπαράσιτα που επιθυμούν να βρίσκονται μονίμως  σε επαφή με το σώμα του ξενιστή,  σε αντίθεση με τους ψύλλους των πτηνών ή τρωκτικών όπου εκεί τους συναντάμε στο χώρο που ξεκουράζονται οι ξενιστές τους.

Έχουν υψηλό αναπαραγωγικό δυναμικό αφού ένας ψύλλος μπορεί να παράξει μέχρι και  8000 αυγά στη διάρκεια της ζωής του. Τα περιστατικά που παρουσιάζονται, αντιμετωπίζονται ως επί το πλείστων με χρήση χημικών μέσων και τα αποτελέσματα κρίνονται άκρως αποτελεσματικά εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Δηλαδή όταν η πηγή της μόλυνσης δεν εξαλείφεται για διάφορους  λόγους και όταν παράλληλα τα μέτρα  για τη πρόληψη της μεταφοράς τους στο χώρο μας  είναι  ανεπαρκή,  το πρόβλημα μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται ακόμα,  κάτι που μπορεί να σημαίνει και την επιμόλυνση νέων σημείων.